In hierdie finale hoofstuk van my akademiese reis voel ek soos ’n pottebakker se klei — gevorm deur die hand van God, geslyp deur die storms van die lewe en versterk deur die vuur van uitdagings. Die pad van mediese opleiding is lank en soms steil, maar soos ’n arend wat sy vlerke span oor die berge, het ek met geloof en volharding bo die struikelblokke uitgekring.
Die studentelening wat ek ontvang het van NHS, was soos manna in die woestyn — ‘n daaglikse voorsiening in tye van nood. Dit het my nie net finansieel gedra nie, maar ook emosioneel versterk — ‘n stille vennoot op my pelgrimstog na professionele volwassenheid.
Ek word herinner aan Jesaja 40:31:
“Maar die wat op die Here wag, kry nuwe krag; hulle vlieg op met vleuels soos arende; hulle hardloop en word nie moeg nie, hulle wandel en word nie mat nie.”
Met dié waarheid in my hart het ek elke kliniek, elke toets, en elke nag van studie aangepak met die wete dat ek nie alleen is nie.
Die laaste paar jaar het my nie net geleer hoe om siektes te diagnoseer nie, maar ook hoe om met medelye en nederigheid te dien. Soos ’n boom wat by water geplant is, het ek gewortel geraak in kennis en gegroei in karakter. Die leningsfonds het soos reën op droë grond geval — ’n lewenslyn wat my drome natgelei het en my help vrug dra.
Soos ek my finale eksamenjaar betree, dra ek hierdie dankbaarheid in my hart. Ek sien hierdie lening nie net as ’n finansiële hulpmiddel nie, maar as ’n belegging in my roeping om te dien, te genees, en hoop te bring waar daar pyn is. Met elke stap vorentoe hoop ek om ‘n ligdraer te wees — ‘n refleksie van die goedheid en genade wat ek self ontvang het.